Als een bericht niet goed voelt
- Sabrina B.
- 21 okt
- 5 minuten om te lezen
Herken de rode vlaggen en bewaak je grenzen
(terwijl je innerlijke kind keihard roept vanbinnen)
Het begon met een berichtje op Facebook.
Slechts een paar vriendelijke regels van iemand die ik niet kende.
Maar er gebeurde iets in mij.
Mijn lichaam spande zich aan. Mijn ademhaling stokte.Ik voelde me diep ongemakkelijk — op een manier die niets met de woorden zelf te maken had,maar alles met de toon, het vage karakter, en het gebrek aan duidelijkheid.
En op dat moment wist ik:
Het was niet mijn volwassen zelf die dit bericht las.
Het was mijn innerlijke kind.
En zij vond het niet grappig.
Zij stond volledig op scherp.
Dat soort ongemak dat je lijf onthoudt
Laat me heel duidelijk zijn:
Ik was niet verward. Ik was niet aan het overanalyseren.
Ik voelde me ongemakkelijk — diep en instinctief.
En dat gevoel kwam niet zomaar uit het niets.
Het was mijn lichaam dat zich iets herinnerde van lang geleden —
een moment waarop ik nee zei.
Waarop ik stop zei.
En waarop dat níét werd gerespecteerd.
Ik was dertien.
Iemand overschreed een grens die ik duidelijk had aangegeven.
En hoewel ik nog een kind was, deed ik alles wat ik kon om mezelf te beschermen.
Ik sprak me uit. Ik verzette me. Ik bevroor. Ik probeerde hem zelfs weg te duwen.
En toch koos die persoon ervoor om mijn ‘nee’ te negeren.
Om te nemen wat nooit van hem was.
Dat moment liet een litteken achter dat geen enkel volwassen masker volledig kon verbergen.
Dus wanneer er vandaag een vaag bericht in mijn inbox verschijnt —
een bericht dat intimiteit suggereert, vanzelfsprekende nabijheid aanneemt, en geen toestemming vraagt — dan irriteert me dat niet alleen.
Het raakt me. Diep.
Dat is hoe trauma werkt:
Je zenuwstelsel leert sneller reageren dan je hoofd.
En dat ongemakkelijke gevoel? Dat is geen zwakte.
Dat is wijsheid.
Onschuldig… of grensoverschrijdend?
Het bericht begon simpel:
"Hallo Sabrina, hoe gaat het met je vandaag? Ik hoop dat alles goed met je gaat. Je hebt een prachtige glimlach."
En meteen spande mijn hele lijf zich aan.
Is dit een mogelijke klant?
Een bekende via-via?
Of is het iets heel anders?
Toen kwam het tweede bericht:
"Ik zou je graag beter willen leren kennen. Ik hoop dat je dat niet erg vindt. Laat maar weten wanneer je tijd hebt."
Nog steeds geen context.
Geen enkele verwijzing naar mijn werk.
Gewoon een vage uitnodiging die niet goed voelde.
Ik antwoordde vriendelijk maar professioneel:
"Dank je wel, maar ik begrijp niet helemaal wat je bedoelt. Heb je last van stress of iets anders op het gebied van je gezondheid, lichaam of geest? Wil je een sessie boeken?"
Hij antwoordde:
"Ik wil gewoon vrienden zijn en je beter leren kennen."
En daar was het:
De innerlijke bevriezing. Het volledige 'nee' in mijn lichaam.Want ik heb dit patroon eerder gezien — en niet alleen in het verleden.
Oplichterij of oprechte interesse?
7 rode vlaggen bij ongevraagde berichten
Berichten als deze kunnen in het begin onschuldig lijken.
Maar het is belangrijk om de signalen te herkennen — zeker als je ooit hebt meegemaakt dat je 'nee' werd genegeerd.
Hier zijn de 7 rode vlaggen die ik nu meteen opmerk:
Vage introducties, zonder duidelijke reden om contact op te nemen
Te familiaire toon, zonder dat er context is
Emotioneel beladen verhalen, zoals tragedies of verlies
Grenzen negeren, vooral als je beleefd probeert te begrenzen of heroriënteren
Romantische of intieme taal, veel te vroeg
Ongevraagde persoonlijke vragen, zoals leeftijd, relatiestatus, beroep
Uitspraken als "ik zoek gewoon een eerlijke vrouw om mijn leven mee te delen…" — uit het niets
En de allerbelangrijkste?
Je ongemak.
Je lichaam weet vaak al wat je hoofd nog aan het verwerken is.
Als iets niet goed voelt… dan ís het waarschijnlijk ook niet goed.
Mijn stem terugnemen — en mijn energie ook
Ik pauzeerde.
Niet uit angst — maar omdat ik iets diepers moest doorvoelen.
Die oude reflex kwam alweer opzetten.
Je weet wel, dat stemmetje dat zegt:
"Maar misschien is hij gewoon eenzaam. Misschien meent hij het goed. Die arme man… Je wilt hem toch geen pijn doen?"
Die compassiereflex — zeker als je geleerd hebt om lief, begripvol en behulpzaam te zijn —
kan makkelijk tegen je gebruikt worden.
En in dit geval, wás dat precies de bedoeling.
Hij rekende op mijn medeleven.
Rekende erop dat ik me schuldig zou voelen.
Rekende erop dat ik de signalen zou negeren en open zou blijven staan.
Maar dat deed ik niet.
Ik schreef terug vanuit mijn gegronde, volwassen zelf — met respect en helderheid.
En ja, ook een beetje uit nieuwsgierigheid: ik wilde zien hoe ver hij zou gaan in zijn poging tot manipulatie.
Ik zei dat ik me ongemakkelijk voelde.
Ik vroeg wat zijn bedoeling was.
En ik sloot af met een duidelijke grens:
Ik houd mijn persoonlijke contacten liever voor mensen die ik echt ken — in het echte leven, niet alleen via een scherm.
Hij had dat kunnen respecteren.
Maar hij deed het niet.
Zijn reactie? Een klassiek oplichtersverhaal.
Wat daarna kwam, was een klassiek staaltje emotionele manipulatie.
Hij stuurde een lang, dramatisch verhaal vol clichés:
Een tragisch ongeluk waarbij hij zogezegd zijn vrouw en dochter verloor,
Een leven vol tegenslag en verdriet,
De droom om ‘een eerlijke vrouw’ te vinden om zijn leven mee te delen,
En een heleboel persoonlijke vragen over mij.
Alles was erop gericht om mijn grens te omzeilen, mijn ongemak te onderdrukken, en mijn helperreflex te activeren.
Maar ik prikte erdoorheen.
Dit was een bewuste grensoverschrijding.
Hij negeerde mijn duidelijke woorden — en in plaats van zich terug te trekken,
probeerde hij mij emotioneel te bespelen door zichzelf als een zielige, meelijwekkende man neer te zetten.
Dat is geen connectie.
Dat is manipulatie.
Ik heb niet meer gereageerd.
Ik heb hem geblokkeerd.
En ik bleef trouw aan mijn 'nee.'
Wat ik deed — en wat jij ook kunt doen
Als jou ooit zoiets overkomt, hoop ik dat je dit onthoudt:
Je ongemak is genoeg. Je hoeft het niet te verklaren.
Je bent niemand iets verschuldigd. Zelfs geen reactie.
Het is oké om te bevriezen. Wat je daarna doet, telt.
Je mag spreken vanuit je volwassen zelf — zelfs als dat even tijd kost.
Blokkeer of rapporteer wie jouw grenzen blijft negeren.
Je hebt het recht om jezelf te beschermen — zonder schuldgevoel, zonder uitleg.
Voor jou, als je dit herkent:
Als iemand ooit jouw "nee" heeft genegeerd…
Als je "stop" hebt gezegd en dat werd niet gehoord…
Als je lichaam nog steeds verkrampt bij situaties die een beetje te veel lijken op toen…
Dan wil ik dat je dit weet:
Je bent niet stuk.
Je stelt je niet aan.
Je herinnert je iets — en dat is geen zwakte.
Dat is wijsheid.
Vandaag mag jíj kiezen wie toegang krijgt tot jouw ruimte.
Jouw stem doet ertoe.
Zeker als ze trilt.
Maar misschien nog wel meer wanneer ze rustig blijft en gewoon zegt:
"Nee. Niet deze keer."
Om over na te denken:
Heb jij ooit een berichtje gekregen dat je meteen uit balans bracht — zonder precies te weten waarom?
Vertel je verhaal hieronder, of laat me weten of deze blog je iets bracht.
Er zit kracht in het benoemen van wat anderen liever vermijden.
Moeite met grenzen stellen?
Als dit soort situaties je achterlaat met twijfel, schuldgevoel of complete verwarring… je bent niet de enige.
De meesten van ons hebben nooit écht geleerd hoe je je grenzen stelt —
laat staan hoe je ze bewaakt als iemand erdoorheen probeert te breken.
Als je dat graag rustig en op jouw tempo wil ontdekken, heb ik iets voor jou.
Mijn zelfcoaching e-mails helpen je:
Inzicht te krijgen in waar jouw grenzen beginnen
'Nee' te zeggen zonder schuldgevoel
Herkennen wat je triggert
En vooral… weer verbinding te maken met het deel in jou dat al wéét wat klopt
Je kunt je hier inschrijven en zelf het tempo bepalen:
Het is privé. En helemaal van jou.
Eén stap tegelijk — op jouw manier, op jouw tempo.
Met heel mijn hart,
Sabrina 🌷
Opmerkingen